این پل پس از مجسمه آزادی نه تنها به نماد این شهر ساحلی ایالت کالیفرنیا، بلکه کل کشور ایالات متحده آمریکا تبدیل شده و سالانه ده میلیون بازدید کننده را به خود جذب می کند. پل گلدن گیت معلق که شمال و جنوب سان فرانسیسکو را به هم متصل می‌کند، در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۲٬۷۳۷ متر طولانی‌ترین پل معلق جهان به حساب می‌آمد.
این پل علاوه بر اینکه یکی از عجایب معماری جهان به شمار می‌رود،یکی از مکانهایی است که تا کنون بیشترین عکس‌ها از آن به ثبت رسیده است.
در دهه 1880 تنها شیوه برای عبور از میان "گلدن گیت" سوار شدن بر روی قایقهای بزرگ بود و کسانی که در این منطقه مالک قایق بودند،در دسته نامداران منطقه قرار داشتند.
از اواخر دهه 1860 زمزمه‌های ساخته شدن پلی در این منطقه آغاز شدند و در سال 1872 "چارلز کروکر" سازنده مشهور ریلهای راه‌آهن، به هیات ناظران "مارین کانتی" اعلام کرد که نقشه ها و هزینه های تخمینی ساخت یک پل معلق در این منطقه را محاسبه کرده است.
10 سال بعد از زمین لرزه‌ای که در سال 1916 سان فرانسیسکو را زیر و رو کرد،"جیمز ویلکینز" دبیر بولتن "سان فرانسیسکو کال" طرح پلی را منتشر کرد که دو سوی تنگه منطقه گلدن گیت را به یکدیگر وصل می‌کرد. اما با آغاز جنگ جهانی اول توجه همگان از ساخت پل به جنگ متمرکز شد.
در 23 می 1923 قانونگذاران کالیفرنیا لایحه پل گلدن گیت و بزرگراه محدوده کالیفرنیا را تصویب کردند و پس از آن بود که به تدریج ساخت این پل آغاز شد.
پنجم ژانویه 1933 تاریخی است که ساخت رسمی پل آغاز شد و طی مراحل ساخت و ساز آن نیز رویدادهای ناگوار زیادی رخ داد. برای مثال در سال 1933 یک کشتی بخار در مسیرش به سوی پرتلند به یکی از پایه‌های این پل نیمه‌کاره برخورد کرد و همچنین بالا آمدن سطح آب بارها و بارها روند ساخت پل را مختل ساخت.
دو برج اصلی پل گلدن گیت به ترتیب در نوامبر 1934 و ژوئن 1935تکمیل شدند. در طول ساخت این پل معلق در حدود 11 نفر جان خود را از دست دادند.
در نهایت در نوامبر 1936 دو بخش مسیر اصلی پل به یکدیگر متصل شده و جاده‌ای اتصالی را به وجود آوردند. چند ماه پس از آن نیز آخرین بستهای پل به آن افزوده شد و پل معلق گلدن گیت در 27 می 1937 به صورت رسمی افتتاح شد. این پل از 1.2 میلیون بست تشکیل شده و رنگ مشهور سرخ آن نیز همواره نیازمند ترمیم است.
